Καλάθι
0
0,00 €
Η έκθεση «Votes for women» στο Museum of London.
2018-06-15
Η εμπειρία της επίσκεψης 10.2.2018
Γράφει η Αγγελική Κοσμά
Ανεβαίνοντας με την κυλιόμενη σκάλα στο μετρό, βλέπω τις αφίσες της έκθεσης. Μια γυναίκα κρατάει μια σημαία σε μια παλιά φωτογραφία. VOTES FOR WOMEN, από τις 2 Φεβρουαρίου στο Μουσείο του Λονδίνου. Θα πάω, γιατί όχι;
Σάββατο, μια καλή μέρα
για μουσειακή βόλτα, μπαίνω στο site του Μουσείου να μάθω
περισσότερα για την έκθεση.
Αμέσως με ενημερώνει ότι είναι για όλους και δωρεάν. Τέλεια! Με ένα γρήγορο κατέβασμα στη σελίδα, διαβάζω ότι αφορμή για την έκθεση είναι τα εκατό χρόνια από τους αγώνες για την πρώτη ψήφο των γυναικών, στην Αγγλία (1918- 2018). Στο τέλος μου υπενθυμίζει ότι είναι δωρεάν και τις ώρες λειτουργίας του Μουσείου.
Το Google maps, μου λέει ότι μπορώ να είμαι εκεί σε 27 λεπτά. Είμαι πλέον σίγουρη ότι θέλω να το δω, ετοιμάζομαι και ξεκινάω. Οι προσδοκίες μου για την έκθεση είναι αρκετά ανεβασμένες. Είμαι ενθουσιασμένη και περιμένω να μάθω περισσότερα για την εποχή και τους αγώνες τους. Περνάει από το μυαλό μου η έντονη εικόνα της γυναίκας στην αφίσα.
Στην διαδρομή, μιλάω με μια φίλη, μου λέει «Πες μου
πόση ώρα θα σου πάρει να βρεις την είσοδο! Εμένα μου είχε πάρει ένα τέταρτο την
πρώτη φορά». Έχει πλάκα, σκέφτομαι, να έχουνε προβληματική πρόσβαση, τόσο
μεγάλο Μουσείο. Πράγματι, η είσοδος δεν είναι η κεντρική.
Φτάνω στη στάση St. Paul's, ανεβαίνω από τον υπόγειο και λίγα βήματα μετά βλέπω ήδη τις επιγραφές «Museum of London». Πλησιάζοντας το κτήριο, στα αριστερά μου, μια κυλιόμενη σκάλα και μια επιγραφή μου δείχνουν την είσοδο. Παράδοξο, όμως σύντομα βρίσκομαι στην είσοδο του Μουσείου.
Ο κόσμος είναι πολύς, ευχάριστο και συνηθισμένο για ένα βροχερό απόγευμα Σαββάτου στο Λονδίνο. Μια κοπέλα με χαιρετάει και με βοηθάει να βρω την σωστή αίθουσα. Κατεβαίνω τους δύο ορόφους με τις σκάλες και βρίσκομαι στο καφέ, όπου γύρω του τρέχουν 2-3 εκθέσεις παράλληλα.
Μπροστά στο banner με τον τίτλο της έκθεσης, συναντώ μία μαμά με το μωρό της, χαρούμενη, να βγάζει selfie και μια κυρία, που βοηθάει μία ηλικιωμένη γυναίκα με το καροτσάκι, να μπει στην αίθουσα. Ωραία εικόνα να παρατηρώ τις όλες τις γενιές σε αυτή την έκθεση! Νιώθουμε άραγε όλες το ίδιο, περηφάνια, χαρά, ενθουσιασμό;
Την προσοχή μου τραβάει το film, ως κεντρικό έκθεμα, μεγάλο και εντυπωσιακό. Ακούω τη μουσική και ένα κολλάζ φωτογραφιών, με εφέ που δίνουν την αίσθηση του 3D στο βίντεο. Ακτιβίστριες μιλάνε για τους αγώνες γυναικών και ανδρών και την ιστορία του κινήματος των Σουφραζέτων, ενώ παιδιά αντιδρούν στις συνθήκες φυλάκισης των αγωνιστριών.
Οι περισσότεροι παρακολουθούν με ενδιαφέρον το σύντομο αλλά περιεκτικό βίντεο. Εγώ, κινούμαι στην αίθουσα και το παρακολουθώ αποσπασματικά.
Θέλω να δω από κοντά τα πέντε μεγάλα banner στα αριστερά μου, που γράφουν ονόματα γυναικών και ακριβώς μπροστά τους έχουν προσωπικά τους αντικείμενα.
Μια προκήρυξη, ένα μετάλλιο, ένα κρεμαστό κόσμημα, ένα ασημένιο κολιέ, ένα ημερολόγιο. Ανάμεσα στο banner, με το επιβλητικά γραμμένο όνομα και την προθήκη, νιώθεις πως μπαίνεις σε ένα ρόλο. Όσο παρατηρώ τα αντικείμενα μπορώ να «είμαι» η Emmeline, η Jennie, η Kitty, η Louise, η Winefride και μέσα από τα κείμενα, να μου διηγούνται τις ιστορίες τους.
Προχωρώ να δω τη συνέχεια, αλλά καταλαβαίνω πως η έκθεση τελειώνει εκεί και ότι ακριβώς δίπλα συνεχίζει ένα μέρος της μόνιμης έκθεσης, από την ιστορία του Λονδίνου (World city 1950s - today).
Εκεί, ακούω δύο Ελληνίδες να λένε «Περίμενα
να έχει κι άλλο». «Και ΄γω!» σκέφτομαι, αφού μόλις είχα καταλάβει το νόημα και
ανυπομονούσα να δω παρακάτω.
Όμως, αυτή η εμπειρία, ως πρώτη γεύση, ήταν ωραία και θέλω να δω τι θα ακολουθήσει. Λίγο πριν φύγω, διαβάζω τους συντελεστές της έκθεσης, τις εκδηλώσεις που την πλαισιώνουν: ξεναγήσεις, περίπατοι, ομιλίες, workshop και το εισαγωγικό κείμενο.
Νιώθω περήφανη, ως γυναίκα, έμαθα κάτι και είδα όλες τις ηλικίες, φύλα και εθνικότητες, να δείχνουν ενδιαφέρον για την έκθεση. Με αυτές τις σκέψεις, περνάω μια βόλτα από το πωλητήριο, χαζεύω τα σουβενίρ, βιβλία, κονκάρδες, κούπες και ένα σωρό αντικείμενα με υπέροχα σκίτσα από τις προκηρύξεις και το σλόγκαν «Votes for Women».
Φεύγω για την Oxford street. Πέρασα αρκετή ώρα, μέσα στην μοναδική αίθουσα της έκθεσης, με έξι εκθέματα και ένα θέμα με μεγάλο ενδιαφέρον.
Τι μου έμεινε; Ένα γλυκό και ανικανοποίητο συναίσθημα, αφού, η πολύ καλά στημένη, έκθεση μάλλον ήθελε μόνο να τιμήσει και να ενημερώσει, παρά να γίνει μια περιήγηση στην ιστορία και τα γεγονότα. Αν θα ξαναέρθω; Σε μια πόλη που δίνει άπειρες επιλογές, οι παράλληλες εκδηλώσεις δεν κέρδισαν το ενδιαφέρον μου.
Από την άλλη, οι πολλές εκθέσεις, που φιλοξενεί το μουσείο σίγουρα, θα είναι μέρος της βόλτας μου, ένα επόμενο Σάββατο στην πόλη.
Λονδίνο 10.02.2018
«Votes for women» Museum of London
Σχεδιασμός έκθεσης Drinkall Dean
Είμαι η Αγγελική Κοσμά και είμαι Μουσειολόγος. Δουλεύω για να κάνω τα μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους, σημεία δημόσιας πρόσβασης, που προσφέρουν εμπειρίες ζωής, σε όλους, μέσα από την εκπαίδευση και την ψυχαγωγία. Ασχολούμαι με την Ανάπτυξη κοινού και την Δημόσια Αρχαιολογία και γράφω για την εμπειρία μου, ως επισκέπτρια μουσείων.